4-11-08 Een dagje uit mijn leven in Banga Bakundu.

Inmiddels begin ik me al helemaal thuis en eigen te voelen hier. Zo ‘nieuw’ en ‘anders’ als ik me drie weken geleden voelde, kan ik me nu al bijna niet meer voorstellen.
Een paar dagen nadat ik hier arriveerde besefte ik heel goed dat mijn leven in Nederland bestaat uit allerlei vertrouwde, specifieke onderdelen en dat dit systheem voor een tijd niet meer zo dichtbij is als anders. Allerlei vormen waar ik deel van uitmaak; deel van een familie, deel van een gezin, deel van een relatie, deel van bijzondere vriendschappen, deel van het team op het werk etc. etc. Al deze verbanden geven vorm aan je leven en jij op jou beurt geeft ook een speciale vorm aan de specifieke verbanden, zonder jou was de ander misschien wel anders of andersom. In ieder geval, was het vertrouwde systheem ineens heel ver weg en dat was in het begin wel even wennen, alsof ik een beetje verdwaald was. Maar ik merk dat ik toch ook snel deel ben van nieuwe onderdelen: Marjolijne en ik samen naar Kameroen, het wonen met de anderen in het guesthouse, team van de verpleegkundigen, team van de kraamafdeling, internetcafe waar ik wekelijks zit, eettentje op het ziekenhuisterrein, markt, etc. Kunst is om dezelfde Ruth te blijven en dat lukt heel goed. Mede door deze stap ontdek ik wie en hoe ikzelf ben en wil zijn.

Maar goed, zoals beloofd een beschrijving van een stagedag in Kameroen:
’s morgens vroeg ontwaken doordat de oordopjes uit mijn oren zijn gevallen en de geluiden van de krekels, de gekko’s die over het golfplatendak lopen en het geluid van de televisie uit het huis van de matron (hoofdverpleegkundige) naast ons, mijn dromen verstoren.
Opstaan om me te wassen met het water uit de regenton. Mijn kleren, die de afgelopen nacht hebben geweekt in mijn Dethol-sopje ophangen om te drogen en vervolgens buiten ontbijten. Heerlijk om smorgens vroeg buiten te zitten. Van links en rechts komt muziek tevoorschijn omdat de meeste diensten of dagen hier worden geopend met een soort van ochtenddienst, wat veel uit zingen en dansen bestaat. Tijdens mijn ontbijt kan ik genieten van de opening van het schooltje achter mijn huis en van het ziekenhuis voor mijn huis.
Opzich is een morning devotion een leuke start van de dag; samen dansen en zingen en ondertussen het ziekenhuis over kunnen kijken en genieten van de familieleden (caretakers) die in de weer zijn, maar toch ga ik maar 2 van de 5 werkdagen. Naast het zingen wordt en namelijk ook hevig en hard over god gesproken en gebeden. En het meeste van wat hier over het geloof wordt gezegd, bezorgd me kippenvel. Dus houdt ik het maar bij twee dagen, wanneer ik op de verpleegafdelingen werk. De andere dagen werk ik op de maternity (bevallingen en kraamafdeling). Elke dinsdag is daar een soort van consultatiebureau en woensdags en vrijdags komen zwangere vrouwen op controle. Vandaag is het dinsdag, wat betekend dat we buiten achter een bureau op drie roze plastic stoelen zitten met tegenoverons op de bankjes 25 vrouwen (die stuk voor stuk erg mooi gekleed zijn, vooral het haar van de vrouwen in Kameroen is ontzettend bijzonder en wisseld elke week) met kind. Tussen de vrouwen door loopt een meisje dat gehaakte kindermutjes verkoopt, uitgelezen kans natuurlijk. Vandaag is het best druk, mede doordat het vorige week dinsdag regende en er dus niemand van huis vertrekt. De kinderen worden gewogen, de vrouwen krijgen les over voeding en ziektes en vervolgens worden de kinderen gevaccineerd. Het is zo bijzonder hoe niet efficient de programma’s hier lopen. Kinderen worden eerst om de beurt uitgekleed en gewogen, vervolgens weer aangekleed, vervolgens wordt de lecture gegeven, vervolgens moeten alle vrouwen weer een voor een naar voren komen om te betalen voor het wegen, vervolgens wordt de medicatie klaar gezet en kunnen alle kinderen zich weer uitkleden voor de prik. Uren later ben je klaar. Heerlijk dat het allemaal niet uitmaakt en dat de vrouwen geen haast hebben om naar hun andere afspraak te gaan en hun kind naar de crèche te brengen, maar heel rustig afwachten wat er allemaal gaat gebeuren vandaag.
Na de clinic van vandaag, eieren met spaghetti gaan eten bij het eettentje op het ziekenhuisterrein. Om vervolgens het rooster te kopieren (= overschrijven).
(Ho ik ben even afgeleid want marjolijne loopt gillend met een bezem achter een kikker aan die onze huiskamer is binnengeglipt).
Aan het eind van de dienst op de afdeling gebleven omdat er twee bevallingen aan zaten te komen. Een daarvan werd uiteindelijk een spoedkeizersnede. Nou, dan sta je wel even te kijken de eerste keer. Sowieso omdat we tijdens de opleiding zo duidelijk hebben meegekregen dat je patienten goed moet voorlichten over wat er gaat gebeuren, wat je precies gaat doen en waarom, hoe dat gaat voelen en hoe het in zijn werk gaat. En hier wordt de vrouw zonder pardon (tenminste, eerst toestemming van haar man of vader, want een keizersnede mag niet zomaar) op de operatietafel gelegd en beginnen ze. Ik ernaast om haar hand vast te houden en zoveel goed mogelijk geprobeerd haar te begeleiden, en hoppa! Daar is het kind al! Ja, ik zie en leer een heleboel nieuws! Na het afronden van de keizersnede naar de verloskamer waar een andere vrouw klaarstond voor de bevalling. Nou en dat gaat me hier snel! De vrouw had 7 centimeter ontsluiting en dat was wel genoeg. Zodra de vroedvrouw bij het hoofdje kon werd het hoofdje eruit getrokken en een minuut daarna de rest van het lichaam! Geen gepers op weeen of puffen. Nee hoor, trekken en persen en daar is het kindje! Is aan de ene kant ook wel nodig aangezien er geen aparaten zijn om het kind te kunnen monitoren in de buik.
Ook na een geboorte zie je duidelijke cultuurverschillen. Toen ik helemaal stralend de moeder ging feliciteren en Marjolijne blij vertelde dat ze een dochter had gekregen en ik vroeg of ik haar man zou gaan halen (die zijn er tijdens de bevalling meestal niet bij): keek ze me verbaasd en vroeg zich waarschijnlijk af waarom al die vreugde en poespas? De mensen hier zijn niet zo extrovert, alles wordt goed binnen gehouden. Pijn en verdriet, maar ook vreugde. Het is niet gebruikelijk om het allemaal te laten zien aan iedereen. Waarom niet, kan ik nog niet zeggen, maar het is wel een onderzoekje waard.
Morgen gaan Marjolijne en ik bij Marcus (een van de medewerkers van stichting AROH) achterop de moter bij scholen langs om te vragen of ze toneelstukjes willen voorbereiden voor WereldAidsdag. Daarna het weekend in. waarin ik dit keer in Banga Bakundu blijf. Afgelopen weekend afgereisd naar de stad Kumba en het kustplaatsje Limbe. Kameroen is een heerlijk en prachtig land!

Veel goeds vanuit het warme internetcafe in het dichtsbijzijnde stadje, Muyuka.
Ruth