Gelukkig nieuwjaar!

Allereerst wil ik jullie allen natuurlijk een gelukkig nieuwjaar wensen!

Om maar met de deur in huis te vallen:
Heb hier wel geleerd, naar dat wat je wilt, te durven vragen. Logisch, hier is nooit geschoten is altijd mis. Begrijp dan ook best dat ik, terwijl ik voorin de kerk sta en de hele kerk kijkt en luistert, bedankt wordt voor mijn bezoek, toch leuk een bijzondere gast uit Holland. 'Ow ja, de kerk is nog niet helemaal af, we kunnen je hulp hard gebruiken, geef gerust, zoveel mogelijk!' Daar sta ik dan met m'n goeie gedrag, een schuine glimlach op mijn gezicht weten te toveren, blij dat de pastor eindelijk over iets anders begint.
Het kan ook heel leuk genuanceerd, zoals degene die zijn hoofd door de taxiruit steekt en zegt: 'Hello! I'd like to be your friend!'.
Maar goed, terug naar waar ik was. Wil ik allereerst van de gelegenheid gebruik maken om jullie wat te vragen en bij deze gulzig gebruik maken van jullie goede voornemens en mijn verjaardag die best al wel een beetje in zicht komt...Een aantal personen heeft me verteld wel een kleine sponsering te willen doen voor het ziekenhuis. Nou zijn er al een heleboel kleine dingen die het ziekenhuis kan gebruiken, zo heb ik gezien. Ik zou graag een paar spullen willen kopen, die hier in Douala verkrijgbaar zijn (om de lokale economie ook maar een beetje te stimuleren). Mocht je wat willen overmaken, wil je dit dan doen naar A. Debets, gironummer 3445875. Alvast bedankt!

De rest van mijn belevenissen van de afgelopen weken op een rijtje:
Zojuist door de muggen uit de huiskamer verjaagd. Zonder overdrijven zijn ze hier een aantal keer zo groot als de gene die je normaal, tijdens het vieren van je vakantie, lastig vallen en helaas doet deze lieverdjes een laag deet niet zoveel. Goed, dan maar zwetend met een lange broek, sokken en capuchon op, aan tafel. Helaas, het mag niet baten, er wordt gewoon door mijn kleding heen gestoken. Gezien het aantal muggenbeten wat je op mijn lichaam hebt kunnen tellen de afgelopen tijd, zou het me niets verbazen malaria op te lopen, maar kennelijk werkt de Lariam (anti-malaria) wel degelijk! Gelukkig, slik ik het heftige spul niets voor niets dus!
Drie weekenden geleden (ja, ik loop wat achter met de verhalen, wat vliegt de tijd ook!) een weekendje in Buea verbleven. Samen met Marjolijne op bezoek bij Glory, een meisje waarmee we via een dokter in contact zijn gekomen. Met z'n drieën het weekend bij haar schoonfamilie gelogeerd. Leuk hoor, zo'n weekendje in een van grote gezinnen die Kameroen telt. Een typisch ingerichte huiskamer voor mensen die hier een beetje geld hebben. Namelijk, grote foto's aan de muur, geschriften met de mooiste teksten over het geloof, vaasjes met nepbloemen her en der, een televisie (die de hele dag aanstaat, vaak met vreselijk slechte Nigeriaanse films) en niet te vergeten het meubilair: énorme stoelen met de gruwelijkste kleuren en printen die je maar kan verzinnen.
De keuken buiten waar we veel tijd hebben vertoefd. Weer een aantal nieuwe Kameroense recepten geleerd! Lekker dat leven in een gemeenschap zonder omsloten tuinen. Buren en familie die de hele dag in en uit lopen en je een dikke knuffel geven, om je welkom te heten.
Van smorgens vroeg tot savonds laat is de hele familie in de weer, met koken, de afwas, kleren wassen, schoenen poetsen, haren uit- en weer invlechten, water halen bij de waterput, nou noem het maar op! Heerlijk om te zien en om mee te doen natuurlijk! Vrijdagavond weer een bezoekje gebracht aan een discotheek. Moet eerlijk bekennen wel eerst wat biertjes nodig te hebben voordat ik me zo soepel voel (wat iets anders is dan 'zijn' natuurlijk) als de rest op de dansvloer. Maar dat maakt me tegen die tijd niet meer uit.
In Buea zit een van de universiteiten van Kameroen en toevallig deze zaterdag was de dag dat alle afgestudeerde kandidaten hun diploma ontvingen en dat werd sávonds ook goed gevierd. Feestjes verspreid door de hele stad. Uitgenodigd door de neef van Glory. Door de stad naar het feest lopen langs alle andere feesten, die buiten worden gevierd, ten eerste vanwege het goede weer en ten tweede is er niet zoveel ruimte in de kleine huiskamers. Allemaal gelukkige mensen aan het eten (families die al twee dagen staan te ploeteren in de keuken genieten van de proevende mensen), kletsen en dansen. Nou, het hele leven leek wel een feest die avond!

De week die daarop volgden een paar dagen thuis werken. Wordt me hier wel duidelijk dat lichaam en geest wel degelijk met elkaar in contact staan. Het leven is best vergelijkbaar met het vliegen van een vlieger. Aan de ene kant vanaf de grond bestuurbaar (eigen beslissingen) aan de andere kant zo onvoorspelbaar door de verrassende windrichtingen (invloeden van buitenaf).
Mijn vermoeide lichaam liet in ieder geval weten dat ik eens wat rustiger aan moest doen. Het werken in het ziekenhuis, het warme weer, alle nieuwe gebeurtenissen binnen en buiten het ziekenhuis, toch best een beetje vermoeiend na een tijdje. En voor mij werkt, werken met mijn handen met een muziekje op dan het best. Lekker meebleren en de was doen, alleen maar na te hoeven denken over welk stukje mouw ik nog niet heb gehad en verder niets. In mijn hoofd weer wat rust en veel geschreven zodat alles weer een plekje heeft gekregen. Vervolgens aan de slag met het schrijven van verslagen en het maken van interviews. Af en toe al wat stagekriebels, aangezien het evalueren van het Give Milk Programme niet vanzelf gaat. Natuurlijk observeer je een hoop tijdens het werken, maar toch bedacht interviews af te nemen onder de werknemers op de maternity. Om vanuit de resultaten duidelijk af te kunnen lezen, hoe het programma onder de staf leeft.

Een paar dagen thuis, en daar achteraan een paar dagen in de stad Bamenda vertoefd. Door Sister Mispa (het hoofd van de verpleegafdelingen) uitgenodigd voor de bruiloft van haar broer. Een tochtje met de nachtbus. Leek ideaal; acht uur lang slapen en smorgensvroeg aankomen. Valse hoop, het was allerminst prettig! Respect voor de Afrikanen die volgens mij echt overal en op elk moment van de dag kunnen slapen. Zo ook in deze bus! De reis begint natuurlijk met het verkopen van god mag weten wat voor vage middeltjes in de bus, door middel van het promoten door de microfoon. Deze staat zo hard dat ik zelf de muziek uit mijn ipod niet meer kon horen, terwijl deze toch zo hard mogelijk stond. Na twee uur stapt de verkoper tevreden de bus uit en denk ik eindelijk rustig te kunnen zitten. Maar nee, de buschauffeur besluit, met hetzelfde volume als uit de microfoon kwam, muziek te gaan draaien. Geen rustgevend deuntje hoor, heerlijk getrommel waardoor mijn moeheid verdwijnt en ik wiebelend op mijn stoel zit. Niet alleen wiebel ik van de muziek, ook de hobbels in de weg zorgen ervoor dat ik geregeld uit mijn stoel vlieg om met mijn knieën tegen het rekje voor me te knallen en vervolgens heel hard weer in mijn stoel terug te vallen. Wat helemaal lachen wordt zodra na een aantal uur je blaas vol zit. Nou allemaal geen pretje, maar op de een of andere manier kan het me geen reet schelen en moet ik er altijd maar ontzettend hard om lachen. Hoop dat ik dat vast houd en me niet als vanouds ga ergeren aan de telefoon die net iets te hard af gaat in de trein van Groningen naar Amersfoort.
Bamenda, een stad in de North-West-Province van Kameroen. Verschillend van de provincie waar ik verblijf, mooi heuvelachtig, een prettig klimaat met koude nachten en heerlijke verse vruchten! Ik had me iets meer voorgesteld van de bruiloft, nu ik hier in Kameroen zit, maar het was in feite gewoon een bruiloft zoals wij die ook kennen met witte jurk, kerk er gepreek. Je hebt hier drie verschillende bruiloften, een traditionele met familie, een voor de gemeenschap en als laatste trouw je voor de kerk. De eerste twee schijnen wat meer Afrikaanse tradities te bevatten, wie weet maak ik er de komende tijd nog eentje mee.
De rest van de dagen in Bamenda veel Afrikaans gewacht, een trommel gekocht (ik ga voor de trommel-lessen), een prachtig crater lake bezocht en op mijn slippers de heuvels beklommen. Gevaarlijk in het donker achterop de motor gezeten met de lichtjes van Bamenda onder me, de sterren boven me en de wind door mijn haren de berg op, tijd doorgebracht met het pasgetrouwende stel en familie met wie we samen in een gasthuis verbleven en nog veel meer gelukzalige momenten. Interessant trouwens om zo'n stel te observeren. De liefde spat er niet echt vanaf. Nou zijn ze hier vaak wat meer ingetogen, maar heb toch het idee dat trouwen hier meer iets is wat moet of handig is, dan dat je je liefdesrelatie ermee bezegeld.

Nu inmiddels weer aan de slag in het ziekenhuis. Met frisse moed gelijk maar aan de slag gegaan met het organiseren van een staffmeeting op de verpleegafdelingen. Zoveel kleine dingetjes die me het gezamenlijk bespreken waard lijken. Niet dat ik denk ineens een goedlopend systeem te kunnen creëren, maar vind het bij elkaar komen van de staf wel belangrijk om misschien de teamspirit wat op te krikken en samen te kijken naar oplossingen voor situaties waar we allemaal stuk voor stuk tegenaan lopen, maar in feite best veranderbaar zijn. We zullen zien!