Weer een berichtje

Inmiddels een beetje een verlaat bericht, problemen met internet, de site, mijn usb-stick etc. Maar hier is het dan:

Had ik weer een klein verslag geschreven van de afgelopen weken; kon ik het bericht niet op mijn site plaatsen en raak vervolgens mijn usb-stick, met verhalen, kwijt. Jammer jammer. Weer een nieuwe poging.
Inmiddels weer een paar gebeurtenissen die het vertellen waard zijn. Allereerst waren Marjolijne en ik betrokken bij het organiseren van de kickoff-dag van de Health E Foundation. Deze Nederlandse organisatie organiseert computer-based-learning programma's. Wat betekend dat elke deelnemer van de training een usb-stick vol met informatie over HIV en Aids mee heeft gekregen en zo een hoop kan studeren voordat aankomende maart een driedaagse training over HIV en Aids zal plaatsvinden. Voorafgaand aan de organisatie dacht ik: Afrika – Banga Bakundu – computerbased-learning- usb sticks? Tja, wat zal dat worden! Maar het valt me alles behalve mee. Gedurende de kickoffdag is onder andere uitgelegd hoe de usb-stick te gebruiken en er zijn vier laptops achter gelaten waar de deelnemers gebruik van kunnen maken. Beetje jammer dat deze laptops in het kantoortje van de administrator (hoofd van het ziekenhuis) worden bewaard, totdat het lokaaltje af is, wat ze speciaal hiervoor in het ziekenhuis willen gaan bouwen. Nou het zal me benieuwen wanneer dat er staat. Maar misschien zal ik wel weer verrast worden. In ieder geval ben ik al blij verrast dat ik elke dag wel een paar enthousiastelingen met hun usb-stick om hun nek door het ziekenhuis zie lopen om dan ook daadwerkelijk na de dienst te gaan studeren. Soms komen ze bij ons in het guesthouse zitten, zodat we af en toe een handje kunnen helpen ('hoe kan je de onderkant van de pagina zien?) Van het organiseren van deze dag geleerd dat je niet perse alles wat je hier organiseert op de Kameroense wijze hoeft te verlopen, maar dat je met je eigen goede verstand en wat standvastigheid ook een heel eind komt en veel mensen tevreden kan stellen. Bij de organisatie van Wereldaidsdag werd er zo vaak herhaald: jaahaa, maar dít is Kameroen. Het kan écht niet anders. Het is natuurlijk wel belangrijk om op de juiste manier aan de sluiten bij de aanwezige gebruiken, normen en waarden. Maar ik heb het idee dat veel personen bang zijn om het huidige te doorbreken, terwijl je toch zou denken dat er een hoop te verbeteren is hier.
Wereldaidsdag afgelopen 1 december dus ook gevierd! Het is een hele goede dag geworden met toneelstukjes over HIV en Aids gemaakt door scholen uit de omgeving, tradionele dansgroepen, lectures, een voetbalfinale en uit aanbieden van gratis HIV-testen. Natuurlijk kon ook het uitdelen van gratis flyers, condooms en pennen niet uitblijven op zo'n dag! Door het vieren van deze wereldaidsdag zijn er weer 150 personen uit Banga en omgeving op de hoogte van hun eigen status en hebben rond de 1000 personen weer wat meer informatie over het virus en de ziekte en draagt deze viering hopelijk ook bij aan het stukje bij beetje doorbreken van het stigma. Al met al: geslaagd!
Natuurlijk is een stage in een plattelandsziekenhuis in Kameroen niet altijd rozengeur en maneschijn. Soms sta ik echt met grote ogen en mond open te observeren in de delivery-room. Zo was er laatst een kindje dood geboren en de manier waarop daarna met moeder en kind werd omgegaan is niet bepaald wat ik zelf in gedachten had. Tevens werd een uurtje later naast de moeder die net een dood kindje had gebaard een prachtig mooi kindje (jaja, Ruth genaamd) ter wereld gebracht, weliswaar door een alleenstaande moeder van maar liefst 15 jaren oud,die geslagen werd zodra ze haar pijn uitte. Niet altijd even prettig om te moeten aanschouwen. Dacht toch dat mensen voor het grootste deel toch hetzelfde zijn van binnen, maar door bovenstaande gebeurtenissen ga ik daar toch aan twijfelen. Maakt wel duidelijk dat iedereen zo gevormd wordt door waar je opgeroeid, hoe je opgevoed wordt, wat je meemaakt, etc.
Soms wel lastig om deze cultuurverschillen te accepteren, probeer dus zoveel mogelijk mezelf te blijven en te doen wat ik denk dat goed is zonder dat ik daarbij anderen tegenzit. Blijven observeren, nadenken, vragen stellen en relativeren!

Laatst wilde de taxi niet vertrekken zonder aangeduwd te worden. De man die dit probeerde had versterking nodig en riep iemand uit het nabij liggende dorpje erbij. Het duurde oma die voorin zat alleen allemaal te lang, beende mopperend de auto uit om eens te laten zien hoe je dat doet. En waarempel: daar gingen we. Tevreden kon ze weer gaan zitten. Realiseerde me daar op de achterbank hoe vreselijk niet-afhankelijk we zijn. Omdat er veel geld is en dus veel mogelijkheden, denkt iedereen hierdoor ontzettend afhankelijk te zijn. Afhankelijk van wat? Wat is afhankelijk als bijvoorbeeld je dag van slag is wanneer je mobiele telefoon kwijt is? Volgens mij hebben we geen idee meer wat we zouden moeten zonder alle piepkleine snufjes die ons het leven doorhelpen tegenwoordig. Heerlijk zo zonder materialistisch gedoe moet ik zeggen! Al ben ik ook heel blij dat ik jullie dit bericht kan sturen, wat ik type op de ieniemie-laptop die Marjolijne heeft meegenomen, (wat een dubbelzinnigheid toch in dit leven).

Inmiddels zijn Marjolijne en ik de enige bewoners van het guesthouse op het ziekenhuis terrein. Laatst Willemieke afgezet in Douala, vanwaar ze na een halfjaar weer terug vloog naar Nederland. Op de terugweg een goede les geleerd: stap nooit in een lege bus. Het duurt namelijk 3.5 uur voordat de bus tot de nok toe gevuld is met mensen, kinderen, dieren en spullen en we dus uberhaupt kunnen vertrekken. Gelukkig vind ik het busstation over staren helemaal geen vervelende bezigheid, af en toe opgeschrikt door een prachtig shirt met de opdruk: 'hup-holland-hup' of 'FC Twente de trots van het Oosten' of een bus met de opdruk: 'Groente- en fruithandel Kees van Vliet'.

Het afgelopen weekend het Ngondo festival in Douala gevierd. Zaterdagavond had wel wat weg van een avondje parade in Amsterdam, maar eigenlijk is niets hier vergelijkbaar met wat het Nederlandse. Heleboel fijne muziekjes, gedans (echt ongelooflijk hoe de mensen hier kunnen bewegen!) en gefeest. Heerlijke aflsuiting met mijn blote voeten op de dansvloer van de discotheek. Dat ik dat niet eerder heb gedaan. Ben gelijk verkocht en we gaan aankomend weekend dan ook de nightclub in Buea een bezoekje brengen!

Nou helemaal in mijn element hier dus!

Een heleboel liefs van mij!