Leve het leven

Achter de tafel in de woonkamer van het guesthouse type ik dit bericht op een laptop die we hebben meegenomen. Woensdagavond. Woensdag = lariamdag, wat betekent dat ik hier alweer vijf weken zit!
Het weekend na mijn vorige bericht, in Banga Bakundu gebleven. Een van de mannen die in het ziekenhuis werkt is vader geworden en Marjolijne en ik waren uitgenodigd om de thuiskomst van moeder en kind mee te vieren. Stipt vier uur stonden we braaf op ‘de stoep’, om vervolgens de komende 2 uur Afrikaans te wachten tot het feest zou beginnen. Niet heel erg, want ondertussen zie je wel de voorbereidingen in het huis: het huis aan kant maken, eten klaarmaken, enorme geluidsinstallatie buiten de deur, buurman erbij want er moeten nog wat elektriciteitsdraadjes in elkaar gedraaid worden voordat de boxen werken, kinderen die in de tobbe gewassen worden, de mooiste kleren aan en vlechten in het haar. Kiekeboe spelen met de kinderen die nog niet aan de beurt zijn, etc. De twee uur vliegen voorbij totdat we luid getoeter en muziek van de straatkant horen komen. Iedereen van het feestje en uit de buurt die kant op. Uit de auto stapt een mooi versierd, zingend en dansend, clubje vrouwen met het nieuwe kindje en daarachteraan de moeder. Moeder wordt door iedereen geknuffeld en verwelkomd. Iedereen krijgt een klodder talkpoeder over zich heen gestrooid zodat duidelijk is dat je het geboortehuis hebt bezocht. Kindje wordt in de slaapkamer gelegd waar iedereen het kan bewonderen. Vervolgens wordt er (natuurlijk) gebeden en gedanst en lekker gegeten. Natuurlijk had ik me er helemaal op verheugd mijn eerste afrikaanse danspasjes te wagen deze avond en dat is er gelukkig van gekomen! Heerlijk met de vrouwen in een veel te kleine huiskamer, harde muziek aan, kont naar achter in een kringetje en stappen en schudden maar! Een sauna is er niets bij, maar zeker voor herhaling vatbaar! Leuke manier van een nieuw leven vieren! Binnenkort naar de nightclub in Buea, vast en zeker heel anders dan met vrouwen in een huiskamer, maar verheug me er wel op! Zondag naar de markt in Banga om eten te kopen voor de komende dagen. Ook altijd leuk, langs de verschillende kraampjes lopen met het andere voedsel, waarvan ik nog steeds niet alles ken. Afdingen heb ik mezelf al aangeleerd, al ben ik nog steeds trots als ik met een goede prijs de markt afloop. Smiddags naar het internet en bij de internetjongen een typisch kameroenees recept leren koken en s’avonds met pascal, de technicus van het ziekenhuisterrein, biertjes drinken in de central bar in Banga. Ook weer een hele belevenis, maar daarover later meer, anders kom ik met veel te veel details aanzetten en weet ik dat de helft van de lezers afhaakt. (voor die lezers: zal proberen wat vaker een kort verhaaltje te plaatsen!)
Maandag is de werkweek weer begonnen. Naast het werken op de wards en de maternity, druk bezig met het voorbereiden van Wereldaidsdag (1 dec) en een kickoffdag van de health e Foundation (22 nov). Blijft een uitdaging om deze dagen te regelen met afrikaanse mensen, op afrikaanse wijze, wat soms best lastig is vooral als het over geldbedragen gaat. Maar aan de andere kant, door middel van de samenwerking, leer je elkaar en de verschillende culturen wel goed kennen!

Afgelopen weekend met de vier meiden uit het guesthouse, een paar dagen naar de hoofstad Yaounde geweest. Heel opvallend is dat je medereizigers per overstap ontzettend ziet veranderen. Starten in een volgepropte taxi in Banga met mensen waarvan soms duidelijk te zien is dat ze niet veel geld hebben en eindigen in een ontzettend grote luxe bus van Douala naar Yaounde met welvarend uitziende Kameroeners uitgedosd met sieraden. Toch schrikbarend dat grote verschil en hoe tekenend je vermogen hier soms blijkbaar is voor het verloop van je leven.
Yaounde, een echte hoofdstad, gebouwd rondom zeven bergen, weer de franse invloed nog duidelijk zichtbaar is met de mooie Franse taal en de stokbroden. Een ultiem vakantiegevoel dus! En van fouten leer je gelukkig, dacht een eens een nieuw kameroenees recept uit te proberen: maar in de toekomst geen ‘tripe’ (lees: stukken duidelijk herkenbare koeienhuid in een sausje) meer voor mij.
Na het weekend weer helemaal opgeladen voor de komende werkweken. Ben heel benieuwd hoe de dagen die we gaan organiseren gaan uitpakken! Daarover volgende keer meer.

Doe sinterklaas de groeten van me!
Liefs Ruth

p.s. voor meer verhalen en foto’s kun je ook op de site van marjolijne kijken: www.marjolijne.logger.nl