geen groentje meer
Door: Ruth
Blijf op de hoogte en volg Ruth
24 Januari 2009 | Kameroen, Yaoundé
Hallo lieve allemaal!
Dit keer een korter berichtje dan de voorgaande die ik geplaatst heb. Wat betekend dat ik steeds meer en meer gewend raak aan het leven en dat wat
het met zich meebrengt, hier. Dacht ik in het begin bij elk wissewasje: jemig bijzonder! Dat moet ik op mijn site zetten! Loop ik nu op over straat met
een van de nieuwe aanwinsten van het guesthouse, weet ik de weg te vinden, uitleg te geven, de mensen te verstaan, hen wegwijs te maken.
Leuk om naast iemand te lopen, die net aangekomen is in Kameroen. Dan merk ik echt de groei die ik de afgelopen maanden heb doorgemaakt. Van groentje die zelf de zich het meest onbenullige
kon afvragen tot iemand die nu de antwoorden geeft. Fijn om te merken hoe makkelijk en snel je eigenlijk kan wennen en je kan aanpassen.
Karin en Mirjam, twee nieuwe geneeskunde studenten, waar ik tot eind maart mee samenwoon in het guesthouse. Helaas, helaas wordt Marjolijne alleen al heel lang geteisterd door haar darmen die maar niet
beter worden en heeft ze de verstandige beslissing genomen aankomende dinsdag terug te gaan naar Nederland. Gezondheid gaat immers voor! Wel raar als ze er niet meer is aangezien we hier zo samen zijn aangekomen en de afgelopen tijd samen hebben
doorgemaakt. Maar elke verandering went ook weer!
Met twee nieuwe studenten uit Nederland, Marjolijne die terug gaat, Oma die geopereerd wordt, mensen die overlijden, liselot die bijna komt, etc, dwalen mijn gedachten wel weer steeds vaker naar Nederland af en zou ik zo af en toe toch wel eventjes een kijkje willen
nemen om te zien hoe het jullie daar vergaat. Dan denk ik soms: ' nog twee maanden, tjemig, het is niet niets'. Maar de volgende dag kan ik gelukkig ook weer denken: 'twee weken met Liselot door Kameroen heen, ik wil nog naar het Noorden in maart, mijn opdrachten
afronden in het ziekenhuis, twee maanden is veel te kort!'. Zo vlieg ik wat dat betreft een beetje heen en weer, wat ook helemaal niet erg is natuurlijk, want wat als ik Nederland en iedereen niet zou missen? En voor het overgrote deel ben ik hier helemaal in mijn doen. Je krijgt me niet
gelukkig als wanneer ik naar ik naar Banga loop, daar even een praatje maak met een winkelier en verderop in de schaduw tegen haar huis, een verrimpeld, doch taai, oud omaatje zie zitten die met een prachtige glimlach haar duim naar me opsteekt.
Na een aantal weken in het ziekenhuis te hebben meegewerkt, begonnen mijn handen toch te jeuken en kon ik het zoals gezegd niet laten om toch te proberen de kleine, simpele dingetjes die toch fout blijven gaan, te verbeteren. Inmiddels twee bijeenkomsten georganiseerd. Tegen mijn verwachting in was de opkomst waarempel goed
en werd er door de meeste ook nog actief meegedacht naar oplossing. Natuurlijk moet ik wel even geduld hebben met de implementatie van deze prachtige oplossingen, dat blijkt wat lastiger te zijn. Ik denk dat het vooral een gebrek aan drijfveren betreft is wat dat betreft. De meeste verpkleegkundige die hier werken, werken hier omdat ze iemand van de kerk kennen en zo makkelijk een baantje hebben kunnen krijgen, of omdat ze hard geld nodig
hebben natuurlijk, maar meestal niet omdat ze het gevoel hebben dat verpleegkunde hun roeping is. Ik denk de drijfveer je goed in te kunnen zetten voor een ander en daarmee een ander een prettiger leven te kunnen bieden, belangrijk is het vak goed uit te kunnen voeren. Daarnaast worden de medewerkers die fouten maken niet gestraft, omdat ze iemand van de kerk kennen en persoonlijke relaties hier kennlijk boven het succes van het ziekenhuis gaat. En
om het af te maken wordt er regelmatig niet uitbetaald, wat natuurlijk ook niet erg motiverend werkt. Een soort van vicieuze cirkel dus, die het mangement hier ergens een keer moet doorbreken, maar hoe en wanneer is de vraag.
Tevens ben ik samen met een lokale verpleegkunde student Banga in getrokken om lectures te geven over veilige sex, family planning, toekomstplannen etc te geven nadat we beide geshockt waren van het aantal zwangere veertienjarige dat we op een dag in het ziekenhuis konden tellen.
Met de chief van Banga geregeld dat we met ' de jeugd van Banga' bijeen konden komen. ' Jeugd van Banga' is dus: allemaal mannen van in de dertig. Tot het moment dat je trouwt, wordt je nog tot jeugd gerekend namelijk. Even omschakelen omdat ik jonge jongens en meisjes verwachtte maar op zich was die wel een goede doelgroep aangezien die volgens mij aardig los gaan wat seksuele handelingen betreft.
Volgende week naar een secundaire school om hetzelfde praatje te houden en dit keer ook aan wat ik versta onder jeugd.
Het is toch best een lang bericht geworden zie ik, maar geen verhalen over zon- zee- en strandweekendjes dus, zou jullie ook alleen maar jalours maken!
Veel liefs
Dit keer een korter berichtje dan de voorgaande die ik geplaatst heb. Wat betekend dat ik steeds meer en meer gewend raak aan het leven en dat wat
het met zich meebrengt, hier. Dacht ik in het begin bij elk wissewasje: jemig bijzonder! Dat moet ik op mijn site zetten! Loop ik nu op over straat met
een van de nieuwe aanwinsten van het guesthouse, weet ik de weg te vinden, uitleg te geven, de mensen te verstaan, hen wegwijs te maken.
Leuk om naast iemand te lopen, die net aangekomen is in Kameroen. Dan merk ik echt de groei die ik de afgelopen maanden heb doorgemaakt. Van groentje die zelf de zich het meest onbenullige
kon afvragen tot iemand die nu de antwoorden geeft. Fijn om te merken hoe makkelijk en snel je eigenlijk kan wennen en je kan aanpassen.
Karin en Mirjam, twee nieuwe geneeskunde studenten, waar ik tot eind maart mee samenwoon in het guesthouse. Helaas, helaas wordt Marjolijne alleen al heel lang geteisterd door haar darmen die maar niet
beter worden en heeft ze de verstandige beslissing genomen aankomende dinsdag terug te gaan naar Nederland. Gezondheid gaat immers voor! Wel raar als ze er niet meer is aangezien we hier zo samen zijn aangekomen en de afgelopen tijd samen hebben
doorgemaakt. Maar elke verandering went ook weer!
Met twee nieuwe studenten uit Nederland, Marjolijne die terug gaat, Oma die geopereerd wordt, mensen die overlijden, liselot die bijna komt, etc, dwalen mijn gedachten wel weer steeds vaker naar Nederland af en zou ik zo af en toe toch wel eventjes een kijkje willen
nemen om te zien hoe het jullie daar vergaat. Dan denk ik soms: ' nog twee maanden, tjemig, het is niet niets'. Maar de volgende dag kan ik gelukkig ook weer denken: 'twee weken met Liselot door Kameroen heen, ik wil nog naar het Noorden in maart, mijn opdrachten
afronden in het ziekenhuis, twee maanden is veel te kort!'. Zo vlieg ik wat dat betreft een beetje heen en weer, wat ook helemaal niet erg is natuurlijk, want wat als ik Nederland en iedereen niet zou missen? En voor het overgrote deel ben ik hier helemaal in mijn doen. Je krijgt me niet
gelukkig als wanneer ik naar ik naar Banga loop, daar even een praatje maak met een winkelier en verderop in de schaduw tegen haar huis, een verrimpeld, doch taai, oud omaatje zie zitten die met een prachtige glimlach haar duim naar me opsteekt.
Na een aantal weken in het ziekenhuis te hebben meegewerkt, begonnen mijn handen toch te jeuken en kon ik het zoals gezegd niet laten om toch te proberen de kleine, simpele dingetjes die toch fout blijven gaan, te verbeteren. Inmiddels twee bijeenkomsten georganiseerd. Tegen mijn verwachting in was de opkomst waarempel goed
en werd er door de meeste ook nog actief meegedacht naar oplossing. Natuurlijk moet ik wel even geduld hebben met de implementatie van deze prachtige oplossingen, dat blijkt wat lastiger te zijn. Ik denk dat het vooral een gebrek aan drijfveren betreft is wat dat betreft. De meeste verpkleegkundige die hier werken, werken hier omdat ze iemand van de kerk kennen en zo makkelijk een baantje hebben kunnen krijgen, of omdat ze hard geld nodig
hebben natuurlijk, maar meestal niet omdat ze het gevoel hebben dat verpleegkunde hun roeping is. Ik denk de drijfveer je goed in te kunnen zetten voor een ander en daarmee een ander een prettiger leven te kunnen bieden, belangrijk is het vak goed uit te kunnen voeren. Daarnaast worden de medewerkers die fouten maken niet gestraft, omdat ze iemand van de kerk kennen en persoonlijke relaties hier kennlijk boven het succes van het ziekenhuis gaat. En
om het af te maken wordt er regelmatig niet uitbetaald, wat natuurlijk ook niet erg motiverend werkt. Een soort van vicieuze cirkel dus, die het mangement hier ergens een keer moet doorbreken, maar hoe en wanneer is de vraag.
Tevens ben ik samen met een lokale verpleegkunde student Banga in getrokken om lectures te geven over veilige sex, family planning, toekomstplannen etc te geven nadat we beide geshockt waren van het aantal zwangere veertienjarige dat we op een dag in het ziekenhuis konden tellen.
Met de chief van Banga geregeld dat we met ' de jeugd van Banga' bijeen konden komen. ' Jeugd van Banga' is dus: allemaal mannen van in de dertig. Tot het moment dat je trouwt, wordt je nog tot jeugd gerekend namelijk. Even omschakelen omdat ik jonge jongens en meisjes verwachtte maar op zich was die wel een goede doelgroep aangezien die volgens mij aardig los gaan wat seksuele handelingen betreft.
Volgende week naar een secundaire school om hetzelfde praatje te houden en dit keer ook aan wat ik versta onder jeugd.
Het is toch best een lang bericht geworden zie ik, maar geen verhalen over zon- zee- en strandweekendjes dus, zou jullie ook alleen maar jalours maken!
Veel liefs
-
24 Januari 2009 - 16:57
Jelle:
Mooi verhaal Ruthie!
Ik had het vandaag nog over je bij mijn ouders. Dit bericht bevestigd mijn opmerking over jou. Jij bent een ontzettend zelfstandige levensgenieter en dat zijn volgens mij DE eigenschappen die je verblijf in Kameroen tot een groot succes maken! Goed man van die lectures!
xxx Jelle -
24 Januari 2009 - 17:04
Harmen:
Goed bezig Ruth! Jeetje wat vind ik jouw een avonturier! Ga jij nu zometeen de eerste van ons allemaal zijn die is afgestudeerd als je terug komt in Maart? X Harmen -
24 Januari 2009 - 17:19
Gos:
dikke kussen
en ook alvast voor je verjaardag
een feestelijke zoen van mij,
gos -
24 Januari 2009 - 18:14
Daan:
Het ziet er wel naar uit hoor Harmen. Het lijkt erop dat Ruth de eerste is. Ik hoop volgend jaar juni mijn diploma op te mogen halen.. Maar goed dat duurt nog veel te lang.!!
Geniet er nog ff van RUTHJE!!!
Kus -
25 Januari 2009 - 09:25
Roline:
Ha die Ruth! Wat leuk om weer eens wat te lezen. Echt fijn dat je het zo naar je zin hebt, maar we missen je wel heel erg, hoor! Kijk er ook naar uit dat je weer terug bent! En je bent bijna jarig, is Liselot er wanneer jullie jarig zijn?
Lieve Ruth, laat je sporen achter ;) -
25 Januari 2009 - 11:06
Anne-Nynke:
He Ruth!! Weer een prachtig verhaal, erg leuk om je horen hoe het met je gaat!
De laatste 2 maanden zullen vast voor bij vliegen!! Geniet er van!!!!
Heel veel liefs, Nynne -
25 Januari 2009 - 12:33
Heleen:
Ha Ruthhie!
Wat een leuk verhaal weer. En die 2 maanden vliegen vast voorbij. Als het straks (bijna) zover is, wil je vast geen eens meer weg!
Alvast heel veel plezier op je verjaardag, we zullen aan je denken!
Veel liefs en dikke zoenen,
Heleen. -
27 Januari 2009 - 11:12
Nicole:
Hi Ruth,
Wat grappig om te lezen hoe jij dat inmiddels voelt.. Wat passen mensen als ze willen, zich toch snel aan.
Mooi om te lezen dat het allemaal goed met je gaat en dat je je inzet voor het grotere doel.
Ik zag vorige week tot 2x toeeen vriendinnetje van je en moest eff aan te denken. Vandaag de laatste verhalen van je gelezen en echt prachtig wat je allemaal beleeft.
Zoals jezelf zegt de tijd vliegt voorbij,voor je het weet zit je alweer "gewoon"in nederland.
Heel veel plezier nog en geniet ervan.
Kus nic -
27 Januari 2009 - 13:44
Willemiek:
Ha Ruth,
Goed bezig met die voorlichtingen, veel succes!!!
Willemieke -
30 Januari 2009 - 08:27
Marjolijne:
Nou eindelijk de tijd om ook jouw verhalen helemaal te lezen. Heb nog steeds geen winterjas kunnen vinden, maar ga vanmiddag laarzen kopen gevoerd met bont. Het is koud, ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Ben nu aan het wachten op mijn koffer. Verder een beetje aan het opruimen en schoonmaken enzo, het blijft raar om weer hier te zijn. Mis de zon.... -
01 Februari 2009 - 10:37
Rianne:
Hoi Ruth,
Hier voor t eerst een reactie op je verhalen. Al lees ik ze natuurlijk allemaal. Super om te lezen dat het goed met je gaat!
Ben net terug van een week skiën met mn vriend (die voor 2,5 maand in Oostenrijk zit) en nu gaat het aftellen echt beginnen. Over 6 weken woon ik bij jullie. Nu nog best een beetje onwerkelijk terwijl ik met mn laptopje en 2 katten op bed lig... Mail je snel!
Liefs Rianne -
08 Februari 2009 - 21:03
Vera:
Haa lieve Ruth! Wat is het toch ontzettend leuk om je verhalen te lezen! Ik moet bekennen dat ik dat al een tijdje niet meer gedaan had (sta niet in je mail lijst) maar om nu wat verhalen achter elkaar te lezen vind ik ook niet erg! Fascinerend hoe jij te werk gaat, hoe je in het leven staat en wat je allemaal bereikt! Hoe gaat het met je pidgin, spreek je het al aardig? Wel raar idd dat Marjolijne nu weg is. Weet je al hoe het nu met haar is? Gelukkig zijn er wel weer andere gearriveerd en komt je zusje ook al bijna! =) Het is echt heel leuk als er mensen voor je langs komen! Lieverd geniet er van, ga vooral door met je goede werk en het schrijven van je verhalen! Er mogen nog wel wat nieuwe foto's bijkomen, is zo leuk om die te bekijken! Kan al zien dat je bruiner bent geworden, vast een negertje als je terug bent hihi Dikke kus -
19 Februari 2009 - 10:01
Marian En Gijs:
Hoi Ruth, leuk te horen dat je thuis raakt en ook om te horen dat alles wel wat anders gaat dan hier in het geregelde Nederland. Daar gaan wij vanaf zaterdag 21 febr ook aan wennen want we gaan voor 6 maanden naar Trinidad om de stedenbouwkundige kwaliteit wat op te vijzelen. groetjes en tot ziens -
28 Februari 2009 - 13:14
Hein:
Afrika blijft Afrika en Ruth blijft Ruth. Toch.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
